Sposób na przetrwanie w sowieckich łagrach - zasada nr 2

Ojciec Placid Karoly Olofsson urodził się w grudniu 1916 r. w Rákosszentmihály na Węgrzech z ojca, który był profesorem gimnazjum i który chętnie oddawał się amatorsko  sztuce malarskiej oraz matki pochodzenia niemieckiego.  Wychował się w środowisku inteligenckim, o głębokich tradycjach katolickich. W 1933 r. po ukończeniu gimnazjum o.benedyktynów odbył studia na wydziale teologii, filologii i germanistyki. Uzyskał stopień doktora i otrzymał święcenia kapłańskie.

Podczas wojny był kapelanem w szpitalu wojskowym, nauczał  również w liceum katolickim,  najpierw na  prowincji a potem w Budapeszcie. W styczniu 1946 r. zostaje aresztowany przez węgierskie tajne służby bezpieczeństwa i skazany na 10 lat przymusowych robót ponieważ jego uczestnictwo w kampanii wyborczej  Partii Drobnych Posiadaczy przeprowadzonych na Węgrzech w 1945 r. wolnych wyborach zostało uznane za przestępstwo polityczne.

Najpierw zostaje wtrącony do więzienia w Budapeszcie znajdującego się pod nadzorem żołnierzy radzieckich. Będąc przydzielonym do mycia i sprzątania korytarzy więziennych, może jakby nigdy nic śpiewając w języku  więgierskim, (którego radziecka straż nie rozmumie), udzielać ostatniego namaszczenia skazanym na wyrok śmierci. Przez cały okres  pobytu w więzieniu wyznacza sobie za zadanie „ czuwać nad stanem ducha” swoich towarzyszy niedoli, pocieszać ich, żeby „ poczuli obecność Pana Boga” i żeby czuli się ludźmi.

Według niego, to nie Armia Czerwona wysłała go do gułagu, ale taka była wola Boga, żeby wystawić go na próbę ciężkich doświadczeń. Przez wszystkie lata spędzone w gułagu, posługując się najróżniejszymi sztuczkami starannie wypełnia swoje duchowne posłanie: odprawiać mszę świętą w nocy w baraku posługując się sokiem z winogron i macą jak również organizując „konkursy”, żeby uprzyjemnić życie swoim towarzyszom niedoli. Pracuje w tartaku przy cięciu drewna, a następnie w fabryce mebli. Pewnego dnia zostaje oficjalnym malarzem i portrecistą wartowników obozu i pospolitych przestępców. Zwolniony z obozu w 1955 r.  wraca do Budapesztu, ale ma zakaz wykonywania zawodu kapłana. Znajduje pracę w zakładzie ślusarskim, i  wypadku przy pracy traci palec  jednej ręki. Zostaje oskarżony o sabotaż i w końcu zatrudnia się  jako pracownik fizyczny w szpitalnej pralni. Po pewnym czasie zostaje kierownikiem tej pralni i organizuje tajne koła modlitwy. Przeszedł na emeryturę w 1977 r.  Stopniowo udaje mu się odnaowić kontakt z kościołem katolickim i ponownie pełni w nim posługi kapłańskie.