BioGrafie

Anna Stasiewicz urodziła się podczas deportacji w sierpniu 1940 roku na stacji Ozerki (na terenie Ałtaju). Jej ojciec, który był legionistą, otrzymał kawałek ziemi i zamieszkał w osadzie Kowalki na wschodnich terenach przedwojennej Polski. Jego status osadnika oraz udział w wojnie były głównymi powodami deportacji jego rodziny.

Został wywieziony 10 lutego 1940 roku razem z dziećmi i swoją partnerką, która była wtedy w ciąży z Anną. Wspomnienia z pierwszych lat deportacji zostały przekazane Annie przez jej matkę i brata. 31 sierpnia 1940 roku rodzina przybyła do osady Pierwomajski w obwodzie nowosybirskim zamieszkanej wyłącznie przez polskich więźniów. Jej rodzice zostali tam skierowani do pracy na roli.

Po objęciu amnestią w 1941 roku osiedlili się w sowchozie Krajczykowo, dalej w obwodzie nowosybirskim. W 1943 roku, w odpowiedzi na apel Wandy Wasilewskiej, ojciec i brat Anny dołączyli do Wojska Polskiego. Pierwsze sześć lat pobytu w Rosji przed powrotem do Polski w czerwcu 1946 r. to dla Anny Stasiewicz czas pełen wspomnień związanych z brakiem żywności i chorobami.

Po powrocie do Polski w rodzinne strony okazało się, że z powodu zmiany granic nie mają już domu. Anna wraz z matką zamieszkały w budynku opuszczonym przez hitlerowskich okupantów. Rodzina została życzliwie przyjęta przez sąsiadów z wioski. Jednak pamięć o deportacji została przemilczana mimo informacji, które krążyły wśród deportowanych z okolicznych wiosek i mimo próśb rodziny o podzielenie się tymi doświadczeniami. Wspomnienia z deportacji pojawiły się na nowo w życiu Anny podczas leczenia, które ujawniło wpływ tych wydarzeń na jej zdrowie.