BioGrafie

Jelena jako najmłodsza córka w wielodzietnej rodzinie zamożnych chłopów spędziła dzieciństwo na Litwie, kiedy to dnia 24 marca 1949 r. „wojskowi" zabrali ją razem z matkę. Deportacja nastąpiła po tym, jak jej brat, który od śmierci ojca prowadził rodzinne gospodarstwo, odmówił wstąpienia do kołchozu. Jelena tłumaczy to również faktem, że rodzina była także traktowana jako zamożna. 

Jelena i jej matka trafiają do wsi Bolszaja Murta (Krasnojarsk), gdzie jako nastoletnia dziewczyna zapewnia przetrwanie sobie i matce, która jest za stara, by pracować. Mimo bardzo ciężkiej młodości w kołchozie, uważa przyjęcie miejscowych ludzi za życzliwe, podkreślając jednocześnie skrajną biedę mieszkańców. Początkowo Jelena i jej matka utrzymują się z paczek otrzymywanych z Litwy.

Wyszła za mąż za Rosjanina, co zaważyło na jej decyzji o pozostaniu w Rosji po zwolnieniu z zesłania w 1956 r., ponieważ zdawała sobie sprawę, że jej mężowi trudno będzie osiedlić się na Litwie, którego języka w ogóle nie znal. W 1958 r. Elena wraz z rodziną przeprowadziła się do Bracka w obwodzie irkuckim. Dzielą los setek tysięcy radzieckich chłopów, którzy opuszczają kołchozy, by spróbować szczęścia w mieście. W tym wzorcowym mieście, która miało być wizytówką radzieckiego przemysłu energetycznego, ich codzienne życie, początkowo bardzo trudne, stopniowo się poprawia. 

Dziś Jelena Talanina mieszka w Bracku. Niewiele mówi o swojej przeszłości zesłańca, woli opowiadać wnukom i prawnukom swoje wspomnienia z czasów wojny i walk między Armią Czerwoną a Niemcami, których była świadkiem.