BioGrafie

Lucyna Wróbel urodziła się w 1930 roku we wsi na ówcześnie należącym do Polski obszarze Zachodniej Białorusi. Ojciec jej cieszył się dużym autorytetem wśród sąsiadów, dzięki dobrze prowadzonemu gospodarstwu i zaangażowaniu w życie miejscowej społeczności. Został aresztowany w 1939 r. i ślad po nim zaginął. Jego matka, pochodząca z rodziny, która doświadczyła carskich zsyłek, była świadkiem wysiedlenia osadników z tego regionu i była przygotowana na kolejne wysiedlenie swojej rodziny.
Zostały zatrzymane 14 kwietnia 1940 r. Lucyna, jej matka i trzy siostry mialy już wcześniej przygotowane bagaże, albowiem matka spakowała nawet ubrania ojca, mając nadzieję, że odnajdą go w ZSRR. Niestety, musiała je sprzedać, aby zapłacić za drewnianą deskę, z której zrobiono trumnę dla siostry Lycyny, która zmarła z głodu w wieku 11 lat i została pochowana w kazachskim stepie, gdzie jej rodzina spędziła na zesłaniu cztery długie lata. Głód sprawił, że Lucyna zapomniała, jak smakuje cukier, który na nowo odkryła dopiero w 1945 r. na Ukrainie, gdzie jej rodzina spędziła rok, zanim udało się jej wrócić do Polski, do Wrocławia, na początku 1946 r.
Państwowy Urząd Repatriacyjny zakwaterował ich w domu, który dzielili z niemiecką gospodynią, zanim ta została odesłana do Niemiec. W 1947 r. Lucyna podjęła pracę w fabryce włókienniczej i uczęszczała na zajęcia z alfabetyzacji dla młodzieży, której naukę przerwała wojna. Tam poznała swojego przyszłego męża, z którym ma dwoje dzieci.