BioGrafie

Vanda Valiūtė urodziła się w 1927 r. w małym litewskim posiołku w parafii Kaltinėnai. Zostaje aresztowana w 1946 roku, ponieważ jej rodzice pomagają wujkowi i kuzynowi, którzy ukrywają się w lesie i walczą z Sowietami. Jej rodzice zostali deportowani, a ona została wysłana do obozu w obwodzie krasnojarskim, a następnie do obozu w Kengir (obóz w stepie Stepłag). Z pracy przymusowej została przydzielona do warsztatu, gdzie mogła wykorzystać swój talent jako malarka. Pod koniec swojego pobytu w więzieniu porusza się bez straży. Wkrótce po śmierci Stalina została zwolniona, ale zamieszkała niedaleko łagru i była świadkiem z zewnątrz represji związanych z buntem więźniów, która miał tam miejsce latem 1954 roku.

W czasie pobytu w obozie zaczęła korespondować pisząc listy miłosne  do jednego z więźniów, którego spotykała od czasu do czasu, gdy oboje poruszali się po terenie  obozu w drodze do pracy w obecności strażników. Korespondencję tę kontynuowali aż do 1956 r., kiedy to przeniesiono go do obozu w rejonie Magadanu. Zachowała wszystkie listy, które jej wysłał. Obecnie są one zdeponowane w archiwum Stowarzyszenia Memoriał w Moskwie. W 1963 roku dołączyła do rodziców, którzy nadal mieszkają w obwodzie irkuckim, gdzie zostali deportowani. Nie udało im się wrócić na Litwę z powodu braku pieniędzy. Mimo kilku niefortunnych prób powrotu na Litwę po 1991 r., nadal mieszka w tej syberyjskiej wiosce. Mieszka niedaleko cmentarza, na którym wiele litewskich grobów jest nadal wyróżnia się bardzo wysokimi krzyżami, ale z którego kilka lat temu trumny zostały usunięte i przeniesione na Litwę. Kontynuuje swoją działalność jako artystka.