Solidarité Ukraine
INED Éditions. Archiwum Dźwiękowe, Europejska pamięć o Gułagu

BioGrafie

69
×

Domas LAURINSKAS


Domas Laurinskas urodził się w 1935 r. we wsi Mankiškė na Litwie w ubogiej rodzinie chłopskiej. Właściciele ziemscy, którzy zatrudnili ojca Laurinskasa, opuścili Litwę po wycofaniu się wojsk niemieckich, obawiając się deportacji. Natomiast rodzice Domasa zostali całkowicie zaskoczeni, albowiem uważali, że represje nie mogą dotyczyć osób o skromnym pochodzeniu takich jak oni. Zostali jednak deportowani, ponieważ 22 maja 1948 roku odmówili wstąpienia do kołchozu. Zostali oni deportowani do wsi, którą zamieszkiwali japońscy jeńcy wojenni. zatrzymali się tam W 1948 roku byli tam jeszcze zesłańcy ukraińscy deportowani w 1941 roku. Inni Ukraińcy, tym razem baptyści, zostali tam wysiedleni w 1951 roku. Wolni pracownicy byli bardzo nieliczni.

Domas rozpoczął pracę przy wyrębie lasów, a następnie zostały zatrudniony do prac budowlanych. Duża społeczność deportowanych Litwinów spotykała się na modlitwach, które były organizowane potajemnie z Litwy. Silna wiara religijna była połączona u niego z brakiem zaufania do zaangażowania obywatelskiego i politycznego. Do 1951 r. pracował jako robotnik niewykwalifikowany, a następnie uczył się zawodu operatora dźwigu. Ten awans od dołu pozwolił mu na ucieczkę z tej specjalnej wioski, ale postawił go w podwójnej zależności. Pracodawca uzgodnił się z władzami, że to one będzie odpowiadał za rekrutację deportowanych, ale za przenoszenie do różnych miejsc decyduje pracodawca.

Domas Laurinskas został na Syberii, choć kilka razy wyjeżdżał na Litwę. Po śmierci ojca, matka Domasa Laurinskasa wróciła na Litwę, aby dołączyć do jego starszego brata, który został zwolniony z obozu. Firmy Domasa znalazła się w sytuacji niepewności co do dalszej przyszłości. Ożenił się, podobnie jak inni Litwini i Ukraińcy deportowani do Hazanu, jego wioski na zesłaniu. W 2014 roku, mimo że ma obywatelstwo litewskie i mieszkanie na Litwie, Domas Laurinskas nie planuje opuścić swojej licznej rodziny i mieszka niedaleko Hazanu, w Zimie.

 

Alain Blum et Irina Tcherneva

PDF (75.39 KB) See MEDIA
Fermer

Uwolnienie - Rosjanin dyktuje zażalenie

Domas Laurinskas został zwolniony w 1958 roku jako pierwszy z rodziny, po wysłaniu zażalenia, które sam napisał po rosyjsku, ale które podyktowal mu Rosjanin, którego dobrze znał. Ten ostatni zrobił to, ale nie chciał tego napisać własnoręcznie, ze strachu, że zostanie rozpoznany przez władze.

 

Fermer

"Trzymaj się z dala od władzy, tylko nie wstępuj do żadnej partii, a będziesz szczęśliwy i zostawią cię w spokoju"

«Мне отец говорил так: “Сын, ты ни в какую власть, ни в какую партию не вступай. И ты будешь счастлив, никто не будет тебя трогать"». ["Ojciec mój mówił: "trzymaj się z dala od władzy, tylko nie wstępuj do żadnej partii, a będziesz szczęśliwy i zostawią cię w spokoju.""] Domas Laurinskas, choć miał obowiązki zawodowe, przez całe życie będzie stosował się do rad swojego ojca.

Fermer

Współpraca z Sowietami

Wielu Litwinów wykorzystało sytuację. Oni też przychodzili do domów i wymuszali dobra od ludzi. Kiedy rodzina Laurinsków została deportowana, ich dom i gospodarstwo zostały splądrowane.

Fermer

Zwrot mienia

Nikt nie prosił o zwrot ziemi i nikt im jej nie oddał. Podczas sowieckich rządów, nic nie zostało zwrócone. Większość chutorów zostało zlikwidowanych. Chutory (jednozagrodowa osadnicza posiadłość  wiejska złożona z jednego lub kilku zabudowań i stanowiąca jedno gospodarstwo N.d.T)* Zamiast tego zbudowano kołchozy. Kiedy Litwa odzyskała niepodległość, zaczęto przydzielać mieszkania, wypłacać odszkodowania za utracone grunty. Domas Laurinskas otrzymał odszkodowanie, ale z powodu inflacji wszystko stracił.
*KRAJOBRAZ ROLNICZY LITWY I TENDENCJE JEGO ZMIAN
Filomena Kavoliutë Uniwersytet Wileñsk
Acta Sci. Pol., Administratio Locorum 11(3) 2012, 127-135 Rozproszona rodzina

Fermer

Promocja poprzez pracę

Matka Domasa nie mogła pracować, więc w młodym wieku zaczął pracować przy wycince drewna i został zatrudniony do prac budowlanych. Z niewykwalifikowanego robotnika zostaje w 1951 r. operatorem dźwigu i za milczącą zgodą komendanta, obecnie nadzorowany jest przez pracodawcę, zatrudniony jest poza specjalnym miejscem osiedlenia. Kontynuował karierę zawodową jako operator maszyn.