BioGrafie

Losy rodziny ze strony ojca (w wersji oryginalnej  - RU)

Losy rodziny ze strony ojca (wersja FR)

Żydzi „uratowani"
dzięki zesłaniu (w wersji oryginalnej  - RU)

Żydzi „uratowani"
dzięki zesłaniu (wersja FR)

Wspomnienia o tym, jak jej matka straciła nadzieję 1/2 (w wersji oryginalnej  - RU)

Matka Juliany uciekła przed faszystowskimi Niemcami wraz z mężem w 1937 r. i zamieszkała z nim w Kaunas. Nie mówiła wtedy ani po litewsku, ani po rosyjsku, którego się nauczyła nie najlepiej zresztą w Tadżykistanie. W czasie wywiadu, Juliana wspomina o tym jak jej matka czuła się obco przez całe swoje życie, jak płakała i tęskniła za Düsseldorfem. „Żyłyśmy stale na walizkach”, bo jej mama ciągle czekała na zezwolenie na wyjazd do swojego rodzinnego kraju. Juliana zdecydowała, że nie będzie miała dzieci w obawie, że będzie to stanowiło dodatkowy pretekst dla władz sowieckich, żeby odmówić im opuszczenia Litwy i wyjazdu do Niemiec. 

Wspomnienia o tym, jak jej matka straciła nadzieję 1/2 (wersja FR)

La mère de Juliana a fui l’Allemagne nazie en 1937 et, avec son mari, elle et s’est installée à Kaunas. Elle ne parlait ni le lituanien ni le russe, qu'elle a fini par apprendre, mal, au Tadjikistan.
Au cours de son entretien, Juliana évoque comment sa mère s’est sentie tout au long de sa vie une étrangère, comment elle pleurait à chaque fois qu’elle parlait de Düsseldorf. «Nous vivions sur des valises», sa mère était toujours dans l’attente de pouvoir enfin obtenir la permission de rentrer chez elle. Juliana a choisi de ne pas avoir d’enfants de peur que cela soit un prétexte de plus pour ne pas les autoriser à quitter la Lituanie.

Wspomnienia o tym, jak jej matka straciła nadzieję 2/2 (w wersji oryginalnej  - RU)

Matka Juliany uciekła przed faszystowskimi Niemcami wraz z mężem w 1937 r. i zamieszkała z nim w Kaunas. Nie mówiła wtedy ani po litewsku, ani po rosyjsku, którego się nauczyła nie najlepiej zresztą w Tadżykistanie. W czasie wywiadu, Juliana wspomina o tym jak jej matka czuła się obco przez całe swoje życie, jak płakała i tęskniła za Düsseldorfem. „Żyłyśmy stale na walizkach”, bo jej mama ciągle czekała na zezwolenie na wyjazd do swojego rodzinnego kraju. Juliana zdecydowała, że nie będzie miała dzieci w obawie, że będzie to stanowiło dodatkowy pretekst dla władz sowieckich, żeby odmówić im opuszczenia Litwy i wyjazdu do Niemiec. 

Wspomnienia o tym, jak jej matka straciła nadzieję 2/2 (wersja FR)

La mère de Juliana a fui l’Allemagne nazie en 1937 et, avec son mari, elle et s’est installée à Kaunas. Elle ne parlait ni le lituanien ni le russe, qu'elle a fini par apprendre, mal, au Tadjikistan.
Au cours de son entretien, Juliana évoque comment sa mère s’est sentie tout au long de sa vie une étrangère, comment elle pleurait à chaque fois qu’elle parlait de Düsseldorf. «Nous vivions sur des valises», sa mère était toujours dans l’attente de pouvoir enfin obtenir la permission de rentrer chez elle. Juliana a choisi de ne pas avoir d’enfants de peur que cela soit un prétexte de plus pour ne pas les autoriser à quitter la Lituanie.

Na temat ucieczki
z getta w Kaunas (w wersji oryginalnej  - RU)

Aresztowanie i deportacja (w wersji oryginalnej  - RU)

Juliana wspomina, jak sowiecka policja polityczna przyszła po nich do domu w Kaunas i o deportacji do Tadżykistanu.

Aresztowanie i deportacja (wersja FR)

Juliana wspomina, jak sowiecka policja polityczna przyszła po nich do domu w Kaunas i o deportacji do Tadżykistanu.

Przyjazd na miejsce zesłania (w wersji oryginalnej  - RU)

Juliana Zarchi wspomina o swoich pierwszych wrażeniach po przybyciu do tego zupełnie obcego kraju w Azji Środkowej i w jaki sposób przydzielano zesłańców do pracy w kołchozach przy zbiorach bawełny.

Przyjazd na miejsce zesłania (wersja FR)

Juliana wspomina o swoich pierwszych wrażeniach po przybyciu do tego zupełnie obcego kraju w Azji Środkowej i w jaki sposób przydzielano zesłańców do pracy w kołchozach przy zbiorach bawełny.

Dzieci tadżyckie (w wersji oryginalnej  - RU)

W tych dwóch fragmentach, Juliana wspomina, jak dzieci tadżyckie wyzywały ją od „faszystek” i jak rzucały w nią kamieniami. Mówi o poczuciu niesprawiedliwości oraz o stosunkach między zesłańcami i Tadżykami.

Dzieci tadżyckie (wersja FR)

W tych dwóch fragmentach, Juliana wspomina, jak dzieci tadżyckie wyzywały ją od „faszystek” i jak rzucały w nią kamieniami. Mówi o poczuciu niesprawiedliwości oraz o stosunkach między zesłańcami i Tadżykami.

Kontakty z Tadżykami (w wersji oryginalnej  - RU)

W tych dwóch fragmentach, Juliana wspomina, jak dzieci tadżyckie wyzywały ją od „faszystek” i jak rzucały w nią kamieniami. Mówi o poczuciu niesprawiedliwości oraz o stosunkach między zesłańcami i Tadżykami.

Kontakty z Tadżykami (wersja FR)

W tych dwóch fragmentach, Juliana wspomina, jak dzieci tadżyckie wyzywały ją od „faszystek” i jak rzucały w nią kamieniami. Mówi o poczuciu niesprawiedliwości oraz o stosunkach między zesłańcami i Tadżykami.

Tożsamość i pozostałości z zesłania (w wersji oryginalnej  - RU)

W tym fragmencie, Juliana  wyjaśnia  dlaczego przez całe życie czuła się inna niż wszyscy i w jaki sposób używa słowa „oni” na określenie Litwinów, Rosjan i Żydów. Natomiast  słowa „my” używa tylko wtedy, kiedy mówi o zesłańcach.

Tożsamość i pozostałości z zesłania (wersja FR)

W tym fragmencie, Juliana  wyjaśnia  dlaczego przez całe życie czuła się inna niż wszyscy i w jaki sposób używa słowa „oni” na określenie Litwinów, Rosjan i Żydów. Natomiast  słowa „my” używa tylko wtedy, kiedy mówi o zesłańcach.

Dzień śmierci Stalina (w wersji oryginalnej  - RU)

Dzień śmierci Stalina (wersja FR)

Przed zesłaniem

Dziewczynka z rodzicami, lata 1937 - 1941

Na zesłaniu

Juliana obchodzi swoje siódme urodziny w bydlęcym wagonie, w którym jadą razem z matką do Tadżykistanu, gdzie pójdzie do szkoły i gdzie przyjdzie jej dorastać. Ostatecznie wróci do Kaunas dopiero w 1962 r.