BioGrafie

Zofia Helwing urodziła się w 1925 r. na Wołyniu, w ówczesnej polskiej Zachodniej Ukrainie. Jej ojciec był inżynierem, a matka pochodziła z rodziny ziemiańskiej z Wileńszczyzny. We wrześniu 1939 r., gdy ojciec i brat przebywali w Warszawie, Zofia wraz z matką zostały wypędzone z rodzinnego majątku po wkroczeniu Armii Czerwonej. W czerwcu 1940 r. zostały aresztowane i wywiezione do obwodu archangielskiego, gdzie pracowały przy wycince drzew. Jej matka organizowała wieczorem lekcje dla dzieci zesłańców, aby zapobiec ich rusyfikacji.
W końcu sierpnia 1941 r., po ogłoszeniu amnestii, wyjechały na zachód Rosji, do Kamyszyna, niedaleko Stalingradu i pracowały na rzecz jednostki broniącej miasta. W 1942 r., po załamaniu się stosunków między rządem radzieckim a polskim na uchodźstwie, zostały ponownie zatrzymane i zesłane do Kazachstanu, gdzie skierowano je do pracy przy budowie kanałów irygacyjnych. Będąc odcięte od wszelkich informacji, bardzo późno dowiedziały się o powstaniu Związku Patriotów Polskich (ZPP), z którym Zofia nawiązała kontakt. ZPP pomógł im przybliżyć się do Polski i osiedlić się w Smile, na zachodniej Ukrainie. Zofia pracowała wówczas jako kierowca w fabryce, a później w administracji.
W marcu 1946 r., kiedy przyjechały do Wrocławia na Ziemie Odzyskane, były bezdomne i bez pracy. Na wieść, że jej mąż zginął w Powstaniu Warszawskim matka popadła w depresję, z której nigdy nie wyszła, tak że Zofia musiała utrzymywać chorą matkę. Zofia Ukończyła studia w szkole wieczorowej, działała w środowiskach opozycyjnych i była współorganizatorką reaktywowanego w 1989 roku Związku Sybiraków. Jej wspomnienia były jednymi z pierwszych, które ukazały się w oficjalnym obiegu w 1989 r.