BioGrafie

Aresztowanie i podróż

Rodzina Naouma Kleimana została deportowana 6 lipca 1949 roku. Naum pamięta, że porucznik, który dowodził oddziałem, był bardzo zapobiegliwy i ze starał się im pomóc. Opisuje podróż do Guriewska. Wysiadł na stacji kolejowej Biełowa, następnie został przewieziony do Nowokuźniecka i stamtąd do Stalińska. Następnie jechali kolejką wąskotorową do Guriewska i zostali przewiezieni do małej opuszczonej wioski, Junka, gdzie znajdowały się stare kopalnie złota.

Podkreśla, że na szczęście znalazł się w drugim konwoju, a nie w pierwszym, ponieważ pierwszy został wysłany do znacznie trudniejszego obwodu irkuckiego, a drugi - do nieco lżejszego obwodu kuzbaskiego.

 

 

Druga deportacja

Dziadkowie Naouma Kleimana zostali aresztowani w 1941 roku, tuż po wkroczeniu Sowietów. Jej dziadek zostaje wysłany do obozu w Ivdel na Uralu, gdzie umiera podczas strajku głodowego. Jego babcia zostaje deportowana do Turkmenistanu, gdzie jej synowi udaje się ją j odnaleźć i "odkupić " jej wolność (lokalne władze, po otrzymaniu od niego materiałów deficytowych, zgadzają się na sporządzenie fałszywego aktu zgonu i wypuszczenie ich na wolność).

Naum Kleiman opowiada historię swojej deportacji (Część I)

Poniżej znajduje się relacja Nauma Kleimana z deportacji podczas wywiadu przeprowadzonego przez Irinę Tchernevą i Alaina Bluma 25 czerwca 2015 r. w Muzeum Eisensteina w Moskwie.
Wyróżnia się trzy części. Wszystkie trzy części można również pobrać: Część I, Część II, Część III.

 

Naum Kleiman opowiada historię swojej deportacji (Część II)

Poniżej znajduje się relacja Nauma Kleimana z deportacji podczas wywiadu przeprowadzonego przez Irinę Tchernevą i Alaina Bluma 25 czerwca 2015 r. w Muzeum Eisensteina w Moskwie.
Wyróżnia się trzy części. Wszystkie trzy części można również pobrać: Część I, Część II, Część III.

 

Naum Kleiman opowiada historię swojej deportacji (Część III)

Poniżej znajduje się relacja Nauma Kleimana z deportacji podczas wywiadu przeprowadzonego przez Irinę Tchernevą i Alaina Bluma 25 czerwca 2015 r. w Muzeum Eisensteina w Moskwie.
Wyróżnia się trzy części. Wszystkie trzy części można również pobrać: Część I, Część II, Część III.

 

Przetrwanie i wzajemna pomoc

Naum Kleiman opowiada o tym, jak dawni kułacy deportowani na początku lat 30. ubiegłego wieku, pomogli im znaleźć schronienie w stodołach i nauczyli się rozpoznawać grzyby i jagody w lasach, aby przetrwać.

 

 

Droga do wolności 1

Dla Naouma Kleimana pierwszym krokiem w kierunku wolności jest teraz prawo do nauki w szkole z internatem w Barycie i czuje to tak, jak jego ojciec towarzyszy mu wcześnie rano w drodze do szkoły z Junki, odległej o 8 km wioski. Odkrywają niesamowite piękno wschodzącego słońca poprzez wysokie trawy.

 

Droga do wolności: Guriewsk

Odczuwa kolejny krok w kierunku wolności, kiedy pozwala się im jechać do Guriewska, do miasta!

 

Praca w kopalni

Naum Kleiman o pracy w kopalni.

Pozostali ludzie oraz jak miejscowi postrzegają deportowanych

Naum Kleiman powraca do tematu nieufności wyrażanej wobec jego rodziny przez miejscowych. Rzeczywiście, wśród nich byli również dawni konwojenci wojskowi, którzy towarzyszyli im w drodze na zesłanie, a którzy na domiar zostali teraz tzw. stukaczi, którzy nadal pilnowali ich i na nich donoszą. Relacje ze stałymi mieszkańcami ze swojej strony wydają się być oparte na braku informacji, ale są również podsycane zadziwiająco bogatą wymianą i odzwierciedlają pomoc udzielaną zesłańcom przez mieszkańców wsi.

 

 

Miałam szczęście - szkoła

Na historię deportacji rodziny Nauma Kleiman składają się szczęśliwe zbiegi okoliczności, szanse na odkrycie nowych rzeczy, ale także szanse na przetrwanie. Ocena szczęścia, jakie mają dokonuje się głównie a posteriori podczas spotkań z innymi zesłańcami.

 

Miałam szczęście - pociąg

Na historię deportacji rodziny Nauma Kleiman składają się szczęśliwe zbiegi okoliczności, szanse na odkrycie nowych rzeczy, ale także szanse na przetrwanie. Ocena szczęścia, jakie mają dokonuje się głównie a posteriori podczas spotkań z innymi zesłańcami.

 

Cisza i niepewność - niepewność

Okres 1949-1953 był naznaczony wieloma sygnałami zagrożenia w kontekście kampanii antysemickich w Związku Radzieckim. W tym samym czasie pojawiły się drobne uprawnienia i pełne otwarcie, a rodzina starała się interpretować te sprzeczne ostrzeżenia, odnaleźć swoje miejsce w środowisku pracy, w szkole. Naum Kleiman próbując odtworzyć swoje postrzeganie tego etapu nie może się powstrzymać, żeby stwierdzić brak logiki i braku spójności w systemie represji.

 

Cisza i niepewność - baronowa

Po przybyciu do Junki, deportowane rodziny otrzymują jedynie zdawkowe i formalne informacje na temat tego co ich czeka. Jednak wśród nich są tacy, którzy starają się interpretować te strzępki informacji i kierować je do innych, aby ich uspokoić. Zwłaszcza "baronowa" opisana przez Naum Kleiman, kobieta, która tworzy wokół siebie więzy wzajemnego wsparcia.